Refleksje gimnazjalisty

                                              Przyjaźń

W dzisiejszym  felietonie  chciałabym poruszyć temat roli przyjaźni w życiu człowieka. Od dawien dawna ludzie otaczają się zaufanymi osobami, ludźmi, którzy mogą wesprzeć  w każdej sytuacji. Czym byłby świat, gdyby szara codzienność łączona była  z samotnością?

Na co dzień nie przykładamy dużej wagi do przyjaźni. Zamykamy          ją w pudełku i odstawiamy na półkę spraw oczywistych. Tak naprawdę każdy moment spędzony w kręgu przyjaciół powinniśmy cenić na wagę złota.

 Wyobraźmy sobie sytuację. Wstajemy rano, wokół cisza. Idziemy           do szkoły, potem z niej wracamy. Odrabiamy lekcje i tak w kółko. Rutyna idąca w parze z nudą. Czy do tego dążymy? Chyba nikt nie chciałby każdej wolnej chwili spędzać sam na sam w pustych czterech ścianach.

Nie wyobrażam sobie mojego życia bez tych wszystkich chwil, które zawdzięczam osobom dla mnie ważnym. To właśnie z nimi nauczyłam się odbierać świat w różnych barwach i tonacjach, a z każdego uśmiechu,           z każdej łzy tworzyć odmienne kompozycje. Przyjaciel to nie tylko człowiek będący z tobą w dobrych chwilach, a taki, który wszystkie złe momenty obróci w pył.

Podstawą dobrych relacji jest przede wszystkim szczerość, która powinna być  główną  cechą przyjaciół . Kolejną rzeczą, której oczekujemy                od przyjaciela, jest dyskrecja, ale czy sami tej zasady przestrzegamy? Czy wszystkie tajemnice, które zostały nam powierzone, zostawiamy tylko dla siebie?  Ważnymi aspektami przyjaźni są też: lojalność       i miłość. Właśnie tak – miłość. To ona pomaga pokonywać wszelkie trudności.           To ona wytrwa w każdej sytuacji. To ona świadczy o prawdziwej przyjaźni. Nie chodzi o miłość, którą obdarzamy rodziców bądź osobę , w której jesteśmy zakochani. Chodzi o miłość przyjacielską.

Wyobraź sobie, że twojego najlepszego przyjaciela bądź przyjaciółki już nie ma. Zniknęli. Wczoraj byli, a dzisiaj nie zostało po nich śladu.  Jeżeli byłbyś w stanie zapomnieć o nich z dnia na dzień, to tak naprawdę nie możemy  w tym wypadku mówić o przyjaźni.

Zazwyczaj mało czasu poświęcamy na podziękowanie swoim bratnim duszom.

Nie ja jedna jestem takiego zdania. Przyjaźń jest bowiem jak roślina, usycha, jeśli  jej nie podlewamy. Oczywiście, można stwierdzić, że gdy mowa      o prawdziwym koleżeństwie nie sposób mówić o zasadach. Jest   to ogromny błąd. Owszem, każdy człowiek jest inny. Każda osoba zawiera inne przyjaźnie, aczkolwiek szczerość, lojalność, dyskrecja i miłość, to podstawy. W nich rozrasta się to coś, bez czego nasze życie byłoby niemożliwe. Anna Frankowska powiedziała kiedyś:

„I trzeba być wielkim przyjacielem i mocnym przyjacielem, żeby przyjść i przesiedzieć z kimś całe popołudnie tylko po to, żeby nie czuł się samotny. Odłożyć swoje ważne sprawy i całe popołudnie poświęcić na trzymanie kogoś za rękę.„

W tym wypadku nie mogę się z tym nie zgodzić. W XXI wieku nikt nie wgłębia się w to, czym tak naprawdę jest przyjaźń. Przyjaźń pomnaża to, co   w życiu dobre, a dzieli to, co złe. Jest jedynym lekarstwem                  na nieszczęście i wytchnieniem duszy. Przyjaciel to osoba, która będzie      o tobie pamiętać, kiedy cię nie będzie, a kiedy już wrócisz, wysłucha                      i porozmawia. Kłamałabym, gdybym stwierdziła, że przyjaźń jest wyłącznie cudowna, niesamowita i barwna.   Często zdarzają się sprzeczki. Często zapominamy o szacunku. Zaufana osoba, pomimo wszystkich kłótni zawsze będzie obok.

Podsumowując: Przyjaźń jest piękna, owszem. I dalej w nią wierzę, mimo wszystkich rozczarowań, które także były moim udziałem. Chciałabym, aby każdy w swoim życiu miał prawdziwego przyjaciele. Bez fałszu, arogancji  i egoizmu.

Anna Marczyk

 A